سابقه طرحهاي شهري در ايران

سابقه طرحهاي شهري در ايران

    سابقه تهيه طرح‌‌هاي توسعه شهري در كشور به برنامه عمراني پنجساله سوم قبل از انقلا‌ب (1346-1342) كه طي آن تهيه و اجراي 14 طرح جامع شهري در دستور كار قرار گرفت، برمي‌گردد. چهارده شهر ياد شده عبارت بودند از: تهران، تبريز، رشت، اصفهان، كرج، قزوين، بندرانزلي، چالوس، نوشهر، بابل، بابلسر، بندرعباس و بندرلنگه. اولين طرح جامع كه توسط شوراي عالي شهرسازي و معماري ايران در سال 1345 به تصويب رسيد، متعلق به شهر بندرلنگه بود. در برنامه عمراني پنجساله چهارم، اقدام‌هاي مربوط به تهيه، تصويب و اجراي طرح‌هاي جامع ادامه يافت و تهيه طرح جامع براي 9 شهر ديگر مد نظر قرار گرفت. از جمله در سال 1348 طرح جامع شهر تهران، تصويب شد.‌ با تصويب قانون تأسيس شوراي‌عالي شهرسازي و معماري ايران ( اسفند 1351 ) و تحولا‌ت پس از آن، روش تهيه طرح‌هاي جامع شهري مورد بازنگري قرار گرفت و به دو مرحله يعني طرح جامع و طرح تفصيلي تفكيك شد. بر اساس اين، شرح خدمات و قرارداد طرح‌هاي جامع و تفصيلي (قرارداد همسان 12) تنظيم شد. در سال 1353 با تصويب قانون تغيير نام وزارت آباداني و مسكن به وزارت مسكن و شهرسازي، طرح‌هاي توسعه شهري در ايران به سه دسته طرح‌هاي جامع، تفصيلي و هادي تفكيك و وظايف و محتواي هر كدام طبق قانون تعريف شد.